Angela en Kees Baars met Vader
Youssef Mansour
Ik wil heel graag eerst ons
verhaal hier kwijt, 't is wel een lang verhaal, maar ga er
aub even voor zitten:
3 jaar geleden zijn mijn vrouw (angela 25) en ik (kees 36)
(tja echte liefde kent geen leeftijd!) voor het eerst naar
Egypte geweest, lekker 2 weekjes zon/zee en vakantie in
hurghada.
Op de eerste dag leerden we daar Wageh Kamal kennen.
Hij is afgestudeerd engels leraar en werkt in zo'n
souvernier winkeltje, wachtend tot er een baan vrijkomt in
het onderwijs.
Wageh bleek een beetje anders te zijn.... na een tijdje
met elkaar gesproken te hebben leek het wel alsof we
elkaar al ons hele leven kenden, je kent dat misschien
wel.. het is zo'n "klik" die plaatsvindt.
Wageh is koptisch en het leuke vond ik dat er na nog geen
tien tellen al over het geloof, god, jezus enz. gesproken
werd.. iets wat je hier in holland soms wel eens mist
vindt ik, misschien ook wel omdat alleen mijn kant van de
familie en dan met name mijn ouders christelijk (ned.
hervormd) zijn.
Zelf ben ik zo opgevoed maar om nu te zeggen dat ik zo'n
geweldige christen ben.. nee.. er is in mijn leven een
moment geweest dat ik voor mijzelf besloot dat god bestaat
en dat was het dan ook wel zo'n beetje.
Pas toen ik 10 jaar geleden mijn vrouw leerde kennen kwam
het geloof op tafel.
Omdat mijn vrouw helemaal niets van het geloof wist zijn
wij er ons een beetje in gaan verdiepen.. en tot het
moment dat wij naar Egypte gingen 3 jaar geleden waren we
nog steeds zoekende en vooral rommelende!
Na contact met Wageh te hebben gehouden zijn we nadien nog
een paar keer in Egypte geweest en afgelopen september
hadden we besloten om met hem naar zijn familie in de
omgeving Minya te gaan.
Het was echt een enorme ervaring !!! we dachten dingen te
gaan bezichten maar vonden onszelf -inmiddels op de
laatste dag van dit korte bezoek- nog steeds thee drinkend
en overal mee-etend en pratend en vooral luisterend naar
alle verhalen over cultuur, geloof, enz. enz.
Wat een geweldige mensen zijn dit !!! onze ervaring was
overdonderend.
In het begin dachten we dat het misschien om geld ofzo
ging (tja we bleven weer die nederlanders he..) maar niets
van dit alles.
Zelfs toen mijn aansteker leeg bleek te zijn mocht ik
absoluut geen nieuwe kopen maar gingen ze er direct 1 voor
mij halen (het zoveelste kado).
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijzelf veel heb geschaamd
voor het zo (materialistisch) rijk zijn.
De digitale camera heb ik bijna niet durven te gebruiken.
Wat hebben wij ontzettend veel ellende gezien zeg! Ik heb
echt een paar keer met de tranen in de ogen gelopen na het
zien van kinderen met kapotte voetjes en zwerende
gezichtjes en heb me daar stellig voorgenomen dat ik -als
er ooit de mogelijkheid is- iets voor deze mensen wil
doen, mensen met zo'n instelling, mentaliteit en liefde
behoren naar mijn mening het beter te hebben als wat wij
daar aantroffen echter vraag ik mijzelf ook nu nog
regelmatig af wat nu precies armoede is, wat is daarvan de
definitie? dat je maar 1 broek en 2 truien hebt of dat je
tweede magnetron het niet doet... of je nieuwe auto ergens
in de verte een rammelend geluidje heeft... ??
Om niet te ver af te dwalen..... Op de laatste dag van ons
bezoek vroeg Wageh ons of wij in elk geval 1 plaats met
hem wel wilden bezoeken en dit was zijn kerk!
Natuurlijk wilden we dat en temeer daar Wageh ons ineens
verhalen begon te vertellen welke we tot op dat moment nog
nooit gehoord hadden.
Ongelooflijk bijna maar toch voelde ik van binnen iets
raars... alsof iets me vertelde dat ik WEL naar
waargebeurde verhalen zat te luisteren.
Het zou er in elk geval om gaan dat er ook in zijn kerk
wel heel bijzondere gebeurtenissen plaatsvonden zoals
medisch niet te verklaren genezingen enz. welke beschreven
zijn in boeken en inmiddels al een omvang van 12 boeken
beslaat.
Dus wij zaterdag 's middags op pad, net buiten Minya
voorbij Samalut, in een taxi (nou ja.. taxi) op naar de
kerk.
Daar aangekomen leide Wageh ons rond en gaf goede uitleg
over alles wat we zagen. sint (george) joris en de draak,
heeeel veel maria's en vooral... abt el messiah, heeeel
veeeel abt el messiah!
Het bleek namelijk dat de kerk rondom de plek van deze
inmiddels overleden monnik gebouwd was, waar abt el
messiah in zijn hutje leefde en eind jaren zestig op
eerste paasdag was overleden, wat ie overigens al wist te
vertellen voordat het zover was...!
We hebben met open mond alles bekeken en zeker in het
hutje van deze monnik, wat nog steeds in takt is, voelde
het wel heel bijzonder aan.
Op onze hurken zittend in het hele kleine en lage
kleihutje vroeg Wageh ons om samen met hem te bidden...
Later zijn we in een bijgebouw wezen kijken waar men het
lichaam van abt el messiah bewaard en we hebben gezien hoe
er op de nis waar de kist ingeschoven staat een grote pot
vol met allemaal kleine papiertjes staat waarop men een
persoonlijke wens schrijft, deze achterlaat, en hoopt op
een vervulling.
Ik heb gevoeld hoe het woord geloof veranderd in GELOOF.
Angela was inmiddels met de vrouwen ergens aan de wandel
en toen ik samen met Wageh dit gebouwtje wilden verlaten,
onszelf een weg worstelend door de menigte welke was
samengedromd om ons heen omdat ik denk ik blank en uit
europa afkomstig ben (en misschien ook wel omdat mijn haar
nooit donkerder is geworden, heel lichtblond is en dus
goed opval) werden we op onze weg door de deur naar buiten
begroet door een kleine gedrongen man, helemaal in het
zwart , zwarte tulband op zijn hoofd, een grijze baard,
een heel vriendelijk gezicht en vooral ook een heeeeel
groot kruis om zijn nek.
Hij stak zijn hand naar mij uit en voordat ik deze kon
pakken werd deze hand wel 20 keer gekust door jan en
alleman.
Ik dacht nog... dat doe ik dus mooi niet he... dus ik gaf
hem de hand en hij liet mij niet meer los, sterker nog,
hij legde ook zijn andere hand erop!
Hij vroeg mij naar mijn vrouw en ik vertelde hem dat ik
geen idee had waar ze uithing, hij moest lachen en we
hebben angela er bij gehaald
Deze priester (was ik inmiddels achter) vroeg ons om met
hem een kop thee in zijn privevertrek te drinken en zeker
met de temperatuur daar was dit een goed idee.
Wageh liep constant te glimlachen en ik begreep dat dit
voor hem ook een bijzondere ervaring was, daar men niet
dichter bij deze priester komt dan een handkus.
De priester bleek heel gezellig en in half engels half
arabisch, vertaald door Wageh, stelde hij ons zeer directe
vragen.
Terwijl we daar wat zaten... links van mij Wageh en
rechttegenover mij angela met naast haar deze priester,
draaide deze man zich ineens om en keek angela aan.
Hij vroeg haar of angela het goed vond dat hij God ging
vragen om haar weer gezond te maken......
Ik zal even heel kort door de bocht gaan..... angela pakte
3 jaar geleden haar krulborstel op en kon plotsklaps haar
hand niet meer bewegen.
Omdat het haar linkerhand betrof en ze ook linshandig is
was dit echt een schok.
Na ineens en super intensief ziekenhuizen (allerlei foto
sessies... mri scan, botscan enz. enz.) kwam de neuroloog
met de uitslag.
Het was volgens hem zeer ernstig en waarschijnlijk niet te
genezen: een zeer acute en ernstige vorm van post
traumatische distrofie.
Na een intraveneuze kuur van tien dagen in het ziekenhuis
met manitol komt dezelfde neuroloog vertellen dat het
opgegeven was en dat angela maar naar huis moest gaan.
Haar lichaam reageerde niet op de manitol en alleen
pijnbestrijding was nog aan de orde.
Ze heeft inmiddels een esus ingebouwd in haar buik, een
inwendig kabeltje naar haar nek met een elektrode aan de
zenuw geknoopt en kan dus gewoon met een afstandbediening
haar linkerarm zenuwmatig in en uitschakelen.... iets wat
ze de hele dag door moest doen, alleen 's nachts ging dat
ding permanent uit, omdat ze in haar slaap per ongeluk op
haar rug kon draaien en de elektrode dan tegen andere
zenuwen aan kon komen waardoor er andere lichaamfuncties
uitgeschakeld zouden worden....
Daar zat ze... inmiddels de WAO ingedraaid, de hele dag op
de bank, omdat een lichte overbelasting van 1 van de
andere ledematen ervoor zou zorgen dat de ziekte naar haar
andere arm en benen zou slaan en het laatste nieuws was
dat er misschien sprake zou zijn van amputatie !!!!
We hebben echt een vreselijke periode meegemaakt en
voordat angela daar naast die priester zat hadden ze hier
in holland nog een speciale brace voor haar hand gemaakt
omdat deze inmiddels was gedegenereerd tot een hoopje
niets met ernstig vergroeide vingers, geen knokkels enz.
Door middel van speciale bracen hoopte ze haar vingers
iets recht te krijgen.
Affijn het zal wel duidelijk zijn dat als je je hand en
vingers zolang niet meer kunt bewegen dat er niets meer
van over blijft echter haar arm zelf is en was altijd
ernstig opgezet zodat de brace er omheen klemde.
De priester had dit natuurlijk wel gezien, maar wij hadden
hier nooit bij stilgestaan, temeer daar er zoveel, veel
ergere armoede om ons heen liep en wij ons toch al veel te
rijk enzo voelde.
Ineens schoot het door mijn hoofd (daar gaan we weer) dat
ie misschien geld wilde...
Hij vertelde ons dat we eerst onze thee op moesten
drinken, liep daarna weg en kwam terug met : voor iedereen
een kettinkje met een klein houten kruisje met Jezus
daaraan en hing deze bij een ieder van ons om de nek, een
flesje met gezegende olie en een lap stof (!) van de
overleden monnik welke daar opgebaard lag en welke deze
monnik aanhad toen ze hem overleden vonden.
Hij ging voor angela staan, legde de lap stof om haar arm
en begon met de olie overal kruisjes te maken, waarvan
veel op haar linkerarm en hand.
Terwijl hij dit deed mompelde hij binnensmonds voor ons
onverstaanbare woorden wat blijkbaar een gebed in het half
koptisch half arabisch was.
Dusssss.... toen ineens was ie klaar !
We zijn nog eventjes naar een soort hulppriester geweest
welke ook nog even dit alles herhaalde en waren toen weer
vrij om te gaan.
We hebben daarna (zaterdagmiddag) nog wat gegeten bij
Wageh thuis en hebben 'savonds weer de bus van Minya naar
Hurghada genomen.
Wageh bleef nog 1 dag thuis omdat hij met zijn moeder naar
de dokter moest.
Na een rit van 6 uur door de woestijn kwamen we 's
ochtends om 5 uur in Hurghada aan en zijn direct door
gelopen naar ons bed.
Om ongeveer 11 uur werd ik wakker van angela... ze was
wakker geworden omdat ze naar het toilet moest.
Ze kwam de hoek om lopend en riep telkens mijn naam en dat
ik wakker moest worden.
Ik deed mijn ogen open en wat ik toen zag was echt HET
MEEST BIZARRE WAT IK OOIT GEZIEN HAD !!!!!
Ze stak haar hand naar mij uit en bewoog gewoon al haar
vingers alsof er nooit wat geweest was.
Ook haar hand zelf was gewoon volkomen normaal van vorm en
zelfs de knokkels waren weer aanwezig !!!!!
Mensen..... Als er nu ooit nog iemand durft te beweren dat
God niet bestaat he ?!! zijn ze echt voor mij.
Iedereen die zoekende is.... stop maar met zoeken... lees
dit verhaal nog maar een keer.
Als iemand het niet gelooft, kom maar langs of neem
contact op met het Gelderse Vallei Ziekenhuis in Ede, want
de specialisten waar Angela 4 keer per week naar toe moest
hebben letterlijk ZITTEN HUILEN!!!! dit is namelijk
medisch gezien ONMOGELIJK.
We hebben die ochtend samen op bed zitten janken als
kleine kinderen, wij zoekende, ongelovige, kleine,
sukkelende mensjes die gewoon altijd maar denken dat we
God zelf zijn, altijd overal maar een antwoord op denken
te hebben, werden ineens even op onze plaats gezet, ineens
werd de wereld heeeeel piepklein en ineens is daar GOD!!!
Daar waar onze superdokters het "opgeven" daar
zegt God gewoon heel simpel dat er niets bijzonders aan de
hand is en lost het eventjes op!!!!
Wij vertrouwen in onze wereld op de chemische industrie en
als deze het opgeeft dan weten wij het ook niet meer, waar
is Jacobus 5 vers 14 toch eigenlijk gebleven???
Wij weten nu dat we God aan het vergeten zijn (als we Hem
al niet vergeten hebben) terwijl Hij er voor je is als het
puntje bij het paaltje komt.
Inmiddels zijn we een paar keer al terug geweest naar
Egypte en ook naar de betreffende kerk.
Er zijn met ons nog een paar dingen gebeurd waar ik het nu
maar allemaal niet over zal hebben, dit verhaal is al
zolang.... en ik kan nog wel tachtig verhalen vertellen
over dit alles.
Belangrijk is dat angela zich inmiddels aldaar heeft laten
dopen, we zijn voorzien van een mooi koptich kruis op onze
rechterpols en gaan nog heeeeeeeeeeel vaak terug naar "ons
plekkie". |
We willen zeer zeker ook eens in Eindhoven komen kijken.
Met vriendelijke groet,
Angela en Kees Baars.